Turcja i dalej 2012 (opis) O złej chmurze, co widok zakryła i o zębatce, co w drodze się skończyła.

[CeloFan]

Opisałem tą podróż na innym Forum już wcześniej. Do niedawna sądziłem że tu się jeździ i relacjonuje przygody związane tylko z AT. Zmyliła mnie nazwa Forum

20.(Ice)Mersin-Erdemli 10.07
114575-114624/49

Dziś wstajemy dość późno. Mamy jakieś 50km do przejechania, więc poranne toalety, pakowanie trwają w nieskończoność. Niedaleko jest bazar spożywczo-warzywno-przemysłowy. Tu zamawiamy knajpowe żarcie, kebap.
Zdaje się, że dzięki naszym przytakującym wciąż głowom dostaliśmy najostrzejszy kebap w całej Turcji.







Zmęczywszy to diabelskie danie idę do wcześniej umówionego fryzjera.
Człowiek ten niemałej postury, po wynegocjowaniu ceny usadza mnie na fotelu przed lustrem. W sumie nic nadzwyczajnego. Łapie za nożyczki, maszynkę i co tam jeszcze trzeba. Też norma. Ale… maszyną golącą prawie dostaje się do okostnej, tak mocno naciska.





Teraz mycie.
Z impetem moja głowa ląduje w umywalce przede mną, pchnięta znienacka. Mały figiel i nos złamany, ale udało się.
Teraz lodowata woda mrozi mózg, zmywając resztę ściętych włosów. Już za chwilę głowa wraca do pionu a za nią ledwo nadążające kręgi szyjne. Nie sposób powstrzymać tej nadludzkiej siły, tak jak nie sposób przewidzieć następnego ruchu.
Ręcznik narzucony na łepetynę, penetruje czaszkę jak papierem ściernym. Niezbyt finezyjne dłonie fryzjera, przesuwając skórę w jedną i w drugą stronę, uciskają każdą część głowy z mocą imadła.
Wtem pulchne palce, chyba wskazujące, obu rąk penetrują moje uszy aż do najgłębszych zapomnianych zakamarków małżowiny. Za chwilę wpychają gałki oczne do środka kreśląc okręgi i rwąc brwi. Żeby tego było mało, czuję jak przez ręcznik te same pucołowate dłonie ciągną mnie za nos, pozbawiając go wody po prysznicu i naturalnej wilgoci zebranej w geście obrony przez organizm. Płyny organiczne zniknęły w ręczniku. To pewne.
Nagle koniec tego gwałtu. Nastaje cisza.
Ręcznik przestaje rysować facjatę, ucisk na czaszkę mija a skóra wraca na miejsce.

Ale to nie koniec.
Człowiek ten, że zna swój fach nie od dziś, bierze w dłoń pęsetę i wyrywa jeden włos z ucha.
Chyba nie jest usatysfakcjonowany i coś mu przeszkadza. Ze specjalnego pudełeczka wyjmuje patyk zakończony czymś białym. Nasącza jego koniec płynem z małego flakonika i szoruje tym obie małżowiny. Teraz to co ma w ręku podpala i przytyka do jednego i drugiego ucha! Błękitny płomyk dziarsko przeskakuje do zwilżonych łatwopalnym płynem uszu, niszcząc bezpowrotnie rosnące tam włoski… Teraz już tylko widzę w lustrze dwa chlaśnięcia ręcznika dla ugaszenia rozprzestrzeniającej się pożogi w moich uszach i koniec...
Po traumatycznym zdarzeniu pozostał unoszący się w powietrzu delikatny swąd spalonych włosów. Człowiek ma fach w ręku!

Piękny, pachnący i umyty, prawie po transplantacji, zakładam ostrożnie kask i jedziemy siną w dal. Od tej pory Tureccy fryzjerzy jawią mi się nieco inaczej niż zwykli ludzie.
Te 50 kilometrów które dziś mamy przejechać to w zasadzie jedna wielka aglomeracja. Miasto przechodzi w miasto a oddzielają je tylko tablice z nazwą danej miejscowości.





















Dojeżdżamy do napotkanego kempingu.



Bezkresne pole namiotowe. Ciągnie się wzdłuż plaży morza Śródziemnego wisa vis Cypru przez około 2km. Jest jedna brama wjazdowa. W lipcu większość pola jest niewykorzystana. Miejsce jest zalesione ale bez insektów latających. Co wieczór przejeżdża między drzewami pickup z aparaturą tryskającą dookoła czymś, co odstrasza owady. Nie wiem jaki ma to wpływ na ludzi.
Sanitariaty w opłakanym stanie. Prysznic bierzemy wieczorem pod kranem stojącym przy opustoszałym wejściu na plażę, daleko od ludzi. Dostęp do prądu czy WiFi jest w wyznaczonych miejscach blisko „recepcji”. Na terenie jest sklep spożywczy z lekko zawyżonymi cenami i teren z przeróżnymi urządzeniami do ćwiczeń fizycznych. Za płotem trafił nam się prócz ruchliwej ulicy, meczet.
Do centrum miasta od „recepcji” jest około 1km. Tam restauracje, sklepy, bankomaty, piekarnie i wszystko, co może oferować miasto.
Cena za motocykl, namiot i dwie osoby 17,5TRY (7,5Euro)

Wejście na plażę.







Morze jakieś takie mętne, spienione i ciepłe jak zupa.









Jutro jedziemy dalej.

Naciągam łańcuch, bo widać ewidentnie że jest wyczerpany podróżą. Poza tym coś trzeszczy nieznacznie, popiskuje i terkocze w motocyklu.





Opona OK.



Ranny w Gruzji boczek też się ma dobrze.



Przedtem jednak lansik po mieście. Kaski w kąt, ciuchy w kąt. Jedziemy myć bestię.



Naciąganie łańcucha (chyba ostatnie w jego żywocie) nie pomaga Coś terkocze , piszczy i szura gdzieś w napędzie. Oczami wyobraźni czarno widzę jak jakiś miejscowy mechanik rozpoławia silnik żeby stwierdziś że na przykład wałek zdawczy jest do wymiany... Zostawiam to jednak późniejszym rozważaniom. Póki jedzie, nie ma co się martwić.
Teraz przyjemności. Zakupy, lody, zakupy, kawy i herbaty, zakupy.







Kręcimy się bez celu tu i tam.



W drodze powrotnej nieszczęście. Samochód trafił w skuter. Policja, ludzie, krzyki, błyskające światła.
Ze względu na drastyczne obrazy, pomijam dokumentację foto. Dość że krzyk kobiety siedzącej na ziemi, trzymającej w objęciach ranną dziewczynkę, jeszcze przez kilka dni wspominamy ze współczuciem...

Na kempingu kolacja, mycie i spać.

A tu nasze sąsiadki myją dziecko.




Dla dociekliwych: N36.58886 E034.28236
http://goo.gl/maps/vdhrk

[CeloFan]

Jeszcze ruchome obrazki. Zapomniałem

Z Armenii

[CeloFan]

21.Erdemli-Goreme 11.07
114624-114998/374

Jedziemy ze stękającym napędem lub czymś w jego pobliżu.







Przy wyższych prędkościach nie słychać tego, więc nie chcąc się zadręczać jadę wyższymi prędkościami.
Skrzętnie omijamy wjazd na autostradę w Mersin i bocznymi dróżkami jedziemy wzdłuż autostrady mijając małe miasteczka z siedzącymi w cieniu kawiarnianych markiz mężczyznami przy herbacie.















Bywa że przejazd w wioskach jest wąski na jeden samochód.
Wjeżdżamy w olbrzymie plantacje winogron położone na wzgórzach.





Wzgórza po horyzont w winogronach. Od razu wiedziałem że musimy spróbować choć po jednym owocu. Oczywiście okazja nadarzyła się szybciej niż pomyślałem. Na poboczu stoi stara, załadowana po niebo ciężarówka z owocami. Wokół kręcą się i odpoczywają w cieniu robotnicy.



Zatrzymuję się i idę do ludzi z pieniędzmi. Ugrywam tylko tyle, że rozbawione towarzystwo pokazuje palcami na pole z krzakami. O pieniądzach nie ma mowy.
Myśląc że właśnie otrzymałem stosowne pozwolenie na spróbowanie winogron zabieramy się z Werą za ogołacanie najbliższego krzaka. A tu nagle podnosi się jeden facet i zmierza do nas z wyciągniętym nożem w kształcie orlego szponu. Błyska ta kosa w moim kierunku... a paluch draba wskazuje na krzak… Uff. Chce pomóc, nie powstrzymać.



Sądząc że owoców niewiele zjemy odmawiam oczywiście. I tak, zebrawszy… niemal całą reklamówkę, podziękowawszy ukłonem za poczęstunek ruszamy w drogę.



Ludzie z samochodu machają na pożegnanie. Soczyste, świeżo zerwane, pachnące słońcem winogrona towarzyszą nam tego dnia prawie do końca drogi.

W tym miejscu pierwszy raz, przez nieuwagę, wjeżdżamy na Turecką autostradę.



Nuda, nuda i nuda... i sporadycznie mijane samochody.



Cóż, karta od kolegi spotkanego w górach Kaukazu okazuje się przydatna.
Autostrady w Turcji są jak drogi papier toaletowy. Proste, gładkie, długie i widoki do d..y.
Jadąc autostradą traci się połowę przyjemności, połowę widoków, połowę połowy i pół połowy połowy. Nie warto. Jadąc autostradą omija się przygodę i to czego już nigdy się nie zobaczy. Powinien być tu zakaz wjazdu podróżnikom na autostrady.

Po zjechaniu z nudnej trzypasmówki,



po zatrzymaniu się przy wodopoju,



...zjedzeniu mikroobiadu u skąpego restauratora w małym miasteczku turystycznym...



dojeżdżamy do przedmieść Goreme.













I samego centrum.



Jakby ktoś nie wiedział, to najbardziej znana turystom miejscowość stojąca wśród dziwnych formacji skalnych w Kapadocji. Opcja odwiedzin tego miejsca jest głównym punktem w folderach agencji turystycznych wysysających z ludzi pieniądze. Jest tu z tego powodu trochę kiczu.



Oczywiście z noclegiem nie ma najmniejszego kłopotu. Wystarczy się zatrzymać i już przy człowieku pojawia się inny człowiek z propozycją noclegu, żarcia, basenu, WiFi i co kto sobie wymyśli.



My wybieramy kemping. Właściwie to kemping wybiera nas. Jak tylko zatrzymałem maszynę, spod ziemi wyrasta młody człowiek w okularach jak denka od butelki po szampanie i płynną angielszczyzną proponuje nocleg i wymienia udogodnienia jakie nas tu czekają. To jeden z dwóch przemiłych Turków prowadzących tu swój interes.
Po krótkich negocjacjach, kiedy cena staje się w końcu dość znośna, ku obopólnemu zadowoleniu wyłączam silnik, rozstawiamy namiot w odpowiadającym nam miejscu.







Krótki prysznic pozwala zapomnieć o niedawnej spiekocie i kurzu. Idziemy na rekonesans po Gori.





Jedna z restauracyjek w centrum.





Sprzedawca dywanów.













Idziemy też na "zaplecze" miasteczka.













Nie ma tu kosmitów a ludzie żyją normalnie.












Kiedy już przeszliśmy w szerz i wzdłuż całe Goreme, wracamy na kemping żeby zabrać motocykl i poszukać dobrego miejsca na jutrzejsze poranne przedstawienie...
Łatwo trafiamy na dobrą miejscówkę.













Narybek przeprowadza próby.



Jakoś się udaje.







Ściemnia się.













Wieczór na kempingu spędzamy przy kolacji w małej restauracji. W towarzystwie dwóch młodych właścicieli tego miejsca rżniemy w karty do pierwszej w nocy przy herbacie. Bywa że bariera językowa jest świetnym powodem do śmiechów i radości. Liczy się tylko zastana chwila i nic więcej. Tak jest w Turcji.

Sielanka.


Dla dociekliwych: N38.64436 E034.83455
http://goo.gl/maps/sFJrB

[Zet Johny]

Gdzieś wcześniej czytałem Twoją relację i wcale mi to nie przeszkadza - chętnie się czyta i przeżywa Wasze przygody jeszcze raz. Nie ma to dla mnie żadnego znaczenia że minęło ileś tam lat.

[Kubzol]

Super relacja, piękne zdjęcia. Aż zastanawiam się co mnie powstrzymuje przed takim wyjazdem. Chociaż mniejszym, bliżej, krótszym...
Fajni Ci ludzie tam, wcale nie tak daleko jakby mogło się wydawać.

[CeloFan]

22/23. Goreme-Goreme 12.07
114998-115036/38

Rano budzi nas muezzin i budzik jednocześnie. Tylko pobudka około piątej gwarantuje widok po jaki tu przyjechaliśmy.
Żeby nie obudzić sąsiadów wydechem z R1 adoptowanym do naszej TDM`ki, motocykl wypycham z kempingu na główną drogę.
Teraz jedziemy na wybrane wczoraj wieczorem miejsce.



A tam… wschód słońca.











W dolinie widok ten jest codziennością...





Trochę bajeru...



Unoszą się wszędzie. Jest ich coraz więcej i więcej.







Statyczne i wielce dostojne kule wypełnione ciepłym powietrzem prócz niesamowitych doznań wzrokowych, wypełniają całą dolinę złowrogim sykiem zapalanego gazu.











Beztrosko piloci pływają w powietrzu między skałami.













Nawet Wera łapie jeden na chwilę.



Balony latają albo wysoko żeby pokazać pasażerom rozległą panoramę okolicy…



…albo wręcz nurkują w doliny między skały niemal ocierając się o porowatą fakturę kamieni.



To chyba jedyne miejsce na świecie gdzie dzień w dzień można zobaczyć kilkadziesiąt balonów startujących jednocześnie z jednego miejsca.













Po sesji wracamy odstawić motocykl i idziemy na spacer.

Chodząc po Goreme zdałem sobie sprawę że WSZYSCY żyją z tych balonów. Począwszy od pilotów balonów, przez kierowców Toyot Landcruiser które ciągną przyczepy z balonami, kierowców busików dowożących turystów do tychże balonów, przez naganiaczy i zachęcaczy mających prowizję od nagonionego, biura wyspecjalizowane w wycieczkach balonem, obsługę naziemną balonu, podawaczy herbaty przed i po locie balonem, „profesjonalnych” fotografów i operatorów kamer filmujących balony z pasażerami, obsługę stacji napełniających butle gazem do balonów, serwis Toyot ciągających przyczepki z balonami, serwis samych balonów i ich butli i jeszcze nie wiem kogo.
W tym miasteczku wszystko jest podporządkowane balonom w którym lot kosztuje 150 Euro za godzinę albo jak się trafi „okazję” i majfrienda co potrafi wszystko załatwić to 120 Euro.
Dodam tylko że do jednego kosza wchodzi kilkunastu turystów a balonów startuje codziennie kilkadziesiąt.

Zważywszy na ilość osób zatrudnionych w tej działalności, odlotowa cena staje się zupełnie zrozumiała.
My poprzestajemy na krzewieniu wizerunku TDM na tle tych latających świnek-skarbonek.
Jeszcze po powrocie z „miejscówki”, na kempingu z bliska możemy przyglądać się tym żaglowcom powietrznym.





Wczoraj wieczorem dobiła para Francuzów na nocleg. Sporą część trasy ze swojego kraju przejechali… na rowerach.



Zaprzyjaźniamy się, opowiadamy o trudach podróży, my podziwiamy ich zapał a oni nasze przygody. Oglądamy mapy i trasy przejazdu. Wszystko to przy cieście, herbacie i innych frykasach.
Fotografia pamiątkowa:



Bardzo to piękne, ekscytujące i inspirujące kiedy ludzie około 50-tki myślę, z pasją opowiadają o przygodach i miejscach które widzieli, czuli i poznali z perspektywy pojazdu którym większość jeździ dookoła domu.

Dla pełnego obrazu Goreme i okolicy, po śniadaniu ruszyliśmy z motocyklem sprawdzić co jeszcze zaskoczy nas swoim pięknem.











Oczywiście wszystko co UNESCO jest bardzo "turystyczne" i dość drogie w kasie biletowej. Czy i gdzie warto wejść, trzeba na miejscu ocenić samodzielnie.
Oto widziany wcześniej z daleka zamek w Uchisar



To jego strażniczka ze swoimi owocami na sprzedaż.





widok z zamku.





























Błyskotki zawsze przyciągają.





Jedziemy w następne miejsce.





Jesteśmy przy kościele Cavusin.









I dalej.



Sporo tu smoków małych.



Teraz dolina mnichów czyli Pasa Bagi.









Niesamowite formy skalne przywodzą na myśl wiele skojarzeń.





W wielkiej hali można kupić pamiątkę.Są i kiczowate kolorowe kulki ale też ręczne wyroby tureckivh rzemieślników.









A to tańczący Derwisze z metalu.



I husty ręcznie tkane.



Upał doskwiera wszystkim. Jest około południa. Idziemy do cienia.



























Pali czy sprząta?







Kręcimy się po okolicy, robimy zakupy na obiadokolację i wracamy do Goreme wcale nie najkrótszą drogą.



Ani nawet nie główną.







W końcu muszę użyć GPS żeby wrócić do namiotu.





W okolicy jest kilka zasadniczo „obowiązkowych” i „kultowych” miejsc które należy zobaczyć ale przekornie omijamy je nasyciwszy się poprzednimi widokami.



Chcemy Werze wynająć skuter ale na wszystkie potrzebne jest odpowiednie prawo jazdy.
Skoro tak, idziemy pieszo.















I tak oto, trochę motocyklem, trochę pieszo, dochodzimy upalną drogą dnia, do zachodu słońca.



Dla dociekliwych: N38.64436 E034.83455
Mapy dziś nie będzie. Po prostu trochę pokręciliśmy się tu i tam po tej dziwnej i pięknej krainie.

[CeloFan]

24.Goreme- gdzieś między Akbaslar i Naipler 13.07
115036-115769/733

Jest 6 rano. Pierwsze słowa, jakie Wera powiedziała po obudzeniu się: „Nie było tego Mariana z „Mam Talent””? Jak się okazuje, ma na myśli muezzina…



Z Goreme urywamy się dość wcześnie także trzeba wypychać zapakowaną TDMkę pod górę na ulicę.

Wcześniej jednak po raz ostatni podziwiamy posykujące kule z uwieszonymi pod spodem ludźmi jak jajka w koszyku wielkanocnym.















Przejazd przez Turcję centralną to proces długi i monotonny. Jest płasko, gorąco, słonecznie i pusto.
Tylko w oddali raz na jakiś czas daje się zauważyć jakieś urozmaicenie terenu.



Niektórzy zmuszeni są prowadzić koczowniczy tryb życia.



Coś w motocyklu wciąż szoruje, czasem zgrzyta i popiskuje w okolicy silnika czy napędu. Słychać to najmocniej przy małych prędkościach.

W każdej większej miejscowości korzystamy ze stacji benzynowej.



Droga płaska i prosta, gorąco. Nic się nie dzieje przez wiele kilometrów.
Tankowanie, jedzenie przy drodze, kawa, herbata, zimna woda, tankowanie. Teraz to już „codzienna rutyna”. Tak to pewnie już jest w każdym wielkim kraju kiedy przejeżdża się go tranzytem.

Zmierzch zastaje nas blisko niczego. Po krótkich poszukiwaniach odpowiedniego miejsca na obóz, instalujemy się niedaleko od drogi osłonięci dużym drzewem.





Widok z namiotu na dolinę. Namiot ma to do siebie że widok z "drzwi" może mieć wiele odsłon a my zawsze możemy wybrać tą właściwą...









Tutaj też zjadamy żelazny zapas, czyli danie prawdziwych trawelmaniaków. Spagetti z czymś tam w proszku z torebki.
Jak na te warunki i stopień zgłodnienia nawet łatwe i smaczne. Wystarczy zalać gorącą wodą i poczekać 10 minut i zjeść.
Pełne brzuchy to podstawa.

Dla dociekliwych: N39.57431 E028.40513
http://goo.gl/maps/rcYMF

[CeloFan]

25.Między Akbaslar i Naipler-Alexandroupoli.14.07
115769-116248/479

Budzi nas wschód słońca i… wszechogarniająca cisza. Nikt nie nawołuje do modlitwy. Tutaj da się już odczuć mocne wpływy Europy z jej europejskością. Albo... może po prostu jesteśmy z dala od wszystkiego na pustkowiu pustkowia.
Pakowanie w tej scenerii to sama przyjemność.









Zostawiamy piękne okoliczności natury i jedziemy.
Chcę dziś zrobić porządek z wyjącym już teraz napędem i to jeszcze przed nastaniem upałów. Pewno coś źle skręciłem gmerając na tureckim kempingu.

Przed Balikesir zatrzymujemy się na małej stacji benzynowej. Silnik stop.
Wychodzi ze środka człowiek i pyta czy lać paliwo. Chcemy tylko wody.
Przywitawszy się grzecznie z jeszcze jednym człowiekiem ze stacji, zabieram się za rozbieranie TDM.





No i się zaczyna.
Jak człowiek ze stacji zobaczył że jest kłopot i się trochę zejdzie, zaraz przynosi po szklance lodowatej Fanty i wodę. Potem powtórka. Anioł nie człowiek bo mimo wczesnej pory już upał daje się we znaki nawet w cieniu.
Jak zobaczył że nie mam dostępu do jednej śruby, zaraz przynosi swoje klucze i zaczyna gmerać razem ze mną!
Za chwilę pojawia się znikąd jego kolega i przynosi swoje klucze. To nie koniec, bo za pięć minut do pomagierów dołącza się kierowca TIR`a który właśnie chce zatankować samochód.

I tak oto wspólnie sobie przy śrubie gmeramy nie mogąc jej odkręcić płaskimi kluczami.
Nikt jednak o nasadowych nie słyszał nawet. To nic. I tak jest wesoło. Wera się opala na murku a ja jakimś cudem w końcu pokonuję małą metalową przeciwność.
Szczęściu nie ma końca a sukces znów przypieczętowany jest szklaneczką Fanty.
Sama śruba jednak to tylko mały kroczek w całej operacji i generalnie pełen sukces pozostaje w krainie marzeń. Żaden poziom naciągnięcia łańcucha nie przynosił ukojenia uszom. Jazdy próbne wykazują wciąż to samo. Napęd wyje, trzeszczy, ujada i szumi, rzęzi.
Zbieram swoje klucze, cudze oddaję, uzupełniam wodę w butelkach, robimy wspólną fotografię, dostajemy na pamiątkę mały ręcznik z reklamą stacji, długopis firmowy i obciążeni tymi pamiątkami odjeżdżamy. Znów jesteśmy mile zaskoczeni gościnnością i pomocną ręką tutejszych ludzi. Chyba nie można się do tego przyzwyczaić.





Jedziemy dalej podziwiając okolice.



I wymijając korki, nie przeczuwając nieszczęścia...



Słabo zamocowana woda odczepia się od nas przy najbliższych wybojach niestety. Trzeba uzupełnić.
Tutaj tylko miód i przetwory z oliwek. Wody nie ma.



Jest cywilizacja, więc korzystamy.





Za kilkanaście kilometrów wjeżdżamy w krainę szczęśliwego turysty. Ten skrawek ziemi tureckiej okazuje się nieszczęściem...
Mimo że unikamy z namysłem południowo-zachodniego wybrzeża z kurortami Alantaya czy Izmir, natykamy się na Edremit i Altinoluk... Z daleka wygląda to bajecznie.



Wjeżdżając jednak do kurortu zwalniamy do 10km/h, przepuszczamy półnagie ciała spalonych słońcem wczasowiczów dźwigających dmuchane koła ratunkowe swoich dzieci i ich żony w zwiewnych półprzezroczystych tunikach skrywających bladą nagość.
Między nimi biegają dzieci z umorusanymi od lodów buziami. Widać też młode dziewczyny przy kości w szortach tak obcisłych że ciało nie mieści się tam, uwydatniając walec tłuszczu z każdej strony bioder. To uszy miłości chyba ale mają za zadanie wabić czy amortyzować, nie wiem...

Są też zupełnie szczupłe i zgrabne dziewczyny, lecz tak spalone słońcem że muszą tu być już od zarania dziejów i pod opalenizną nie widać że są młode. Nawet ich tatuaże skrywają się pod czekoladowym odcieniem skóry i tylko błysk różowych przylepionych paznokci zupełnie dobrze pasuje do kostiumu plażowego i bladych pręg nie opalonego gdzieniegdzie ciała.
Klapanie klapek po gorącym asfalcie zagłuszane jest muzyką różnego gatunku dobywającą się z każdej mijanej knajpki z kebabem.
Między masą ludzi, sprytnie przemieszczają się swoimi parującymi wókami sprzedawcy gotowanej kukurydzy, albo krzykliwi sprzedawcy mrożonych i pociętych w księżyce arbuzów albo sprzedawcy okularów przeciwsłonecznych.
Zapachy rozgrzanych ciał, spalin, gotowania, perfum i olejków mieszają się w stojącym powietrzu rozgrzanym palącym niemal pionowo słońcem.

W tej hałaśliwej krainie turystów w jakiś cudowny sposób ludzie pozbywają się swoich kompleksów. Można paradować w slipach przywaliwszy brzuchalem te slipy tak że ich niemal nie widać, można opalać cellulit bez wstydliwej obawy o kontrowersyjne komentarze, można wykorzystać bez wysiłku wcześniej zarobione pieniądze wylegując się przy drinku, przejechać swoim drogim samochodem 500m od hotelu na parking przy plaży. Możliwości jest nieskończenie wiele...

Żar leje się wciąż z nieba, przyuliczne budki z żarciem dymią, półnadzy turyści biegają przez ruchliwą ulicę, za nimi ich dzieci a za tymi dziećmi ich babcie i inni opiekunowie też na wpół rozebrani a na to wszystko patrzą z zazdrością albo obojętną wyższością zakutane w swoje chusty miejscowe kucharki albo poważni i milczący autochtoni z wiecznie zapalonym papierosem dumający nad szklaneczką słodkiej i mocnej herbaty.
A my wciąż się czołgamy 10 km/h...
Cały ten obraz dodatkowo potęguje zgiełk przejeżdżających samochodów, trąbienie skuterków, klekot rozpadającego się wydechu w starej ciężarówce wiozącej sieczkę z pola, okrzyki sprzedawców wspomnianej kukurydzy i szczekanie zostawionego na smyczy psa ujadającego na małe stado krów stojących na środku chodnika.
Groteskowo milczą tylko motorówki, które przecinają w oddali morze swoimi kadłubami. Całość składa się na obraz takiego „miasta do robienia pieniędzy”.

Tak właśnie przedstawia się najmniej zachęcające miejsce i czas w jakim się znaleźliśmy w całej podróży. Ale w końcu Turcja to kraj kontrastów...
Po pewnym czasie udało się wybrnąć jakoś z okowów turystycznej udręki.

W Canakkle, jak przystało na miasto portowe, korek do promu. Jakoś wiedziony trochę instynktem a trochę mając szczęścia omijając kilka ulic, przeciskając się między sznurami samochodów docieramy do wjazdu do portu szybciej niż inni.











Kupujemy dość tani bilet na prom.
Jak tylko zobaczył nas „machacz” pilnujący porządku natychmiast zamachał. W ten sposób ustawiamy się na czele peletonu czekającego na wpuszczenie na statek.









Podróż promem trwa może dwadzieścia minut. Z drugiej strony morza Marmara w Gallipoli sprawnie opuszczamy prom.



Wyjeżdżamy z pustego tu miasta.



...i zatrzymujemy się po owoce. Tutaj zauważam że jedna śruba mocująca nadkole postanowiła nielegalnie zostać na obczyźnie w Turcji. Przez to błotnik lekko ociera o oponę.





Bez większych przeszkód dojeżdżamy do granicy z Grecją tuż za Tureckim Ipsili.

Granica Turcji z Grecją to ład i porządek. Tutaj Turcy jakby mniej biurokracji uprawiają, choć nasza odprawa nie odbywa się tak prosto jak po Greckiej stronie. Grek-celnik zwyczajnie zobaczył że mamy paszporty unijne i nakazuje odjazd.

A w motocyklu coś wyje i wyje…
Cóż, nie ma róży bez kolców. GPS pokazuje nam najbliższe pole namiotowe i tam się kierujemy.
Trzeba ostatecznie rozprawić się z usterką albo jechać do domu.
Moje obawy topnieją wraz z rozpoznaniem do jak dużego miasta dojeżdżamy. Tutaj muszą być warsztaty. Te dobre też.

Kemping jest. Rozbijamy namiot na bliżej nie określony czas. Maszyny stop.



Kemping jest sieci ACSI co daje jakiś pogląd o standardzie i cenie. Recepcjonistka przemawia po grecku, angielsku, niemiecku i francusku. Każda miejscówka na namiot jest z trzech stron ogrodzona żywopłotem. Na terenie jest mała knajpka i coś jak świetlica i sklep z nieco zawyżonymi cenami wszystkiego.
Prysznice i toalety czyszczone kilka razy dziennie. Nie uwidzisz papierka ani peta na żwirowej dróżce wiodącej nad morze. Wokół same drogie przyczepy, takie same samochody, zapach grilla, krzyk dzieci, rubaszne śmiechy matron, opalonych włoskich amantów w stringach i dźwięk Bacha płynący z przyczep bladych Niemców.









Spokoju zaznasz tylko o świcie. Jeśli lubi się międzynarodowe towarzystwo rodzin wielopokoleniowych mieszkających w przyczepach wielkości zamku nad Loarą to tylko brać.
WiFi niemal na całym terenie. Bezpośredni dostęp do grubopiaszczystej plaży. Można wynająć parasol albo leżak.

Z kempingu do centrum miasta jest około 10-15 minut marszu. Można jechać autobusem.
Cena 20 Euro/doba za 2 osoby, namiot, motocykl.
Ponieważ jest niedziela (tak pomyślałem) jutro dopiero poszukamy warsztatu. Ale to sobota jest.

Dla dociekliwych: N40.84682 E025.85356
1. http://goo.gl/maps/rc872
2. http://goo.gl/maps/MfTk4

Link do mapy z dzisiejszym odcinkiem podzielony na dwa, bo nie umiem wskazać promu.

[CeloFan]

26/27/28. Alexandroupoli-Alexandroupoli 15/16-07
116248-116265/17

Dziś jest niedziela. Mimo to jedziemy szukać warsztatu.



To chyba miasto TDMek.



Albo raczej w ogóle motocykli i skuterów.







Mamy szczęście. Przy sklepie stoi zielona 4TX. Sklep otwarty.



Wchodzę do sklepu i pytam sprzedawcę o TDM stojącą na zewnątrz. Za chwilę stoję już za ladą sklepową i młody Grek pokazuje mi monitor. Okazuje się że ten Grek jest właścicielem sklepu, motocykl jest jego kolegi a on sam miał TDM i to w takim malowaniu jak nasza.

Po 15 minutach rozmowy już jedziemy za pickupem Greka i jego pupila.





Zatrzymujemy się na małej stacji benzynowej i czekamy. Tu chyba często psy wozi się w ten sposób.



Za jakiś czas przyjeżdża energiczny pięćdziesięciolatek z przydługimi włosami w spodniach ogrodniczkach na Varadero. zabiera naszą TDM na jazdę próbną.
Tyle zostało po TDM...



Jazda trwa 3 minuty raptem. Odkręca dekiel przy wałku zdawczym, stuka, patrzy, gmera śrubokrętem.
Diagnoza : napęd do wymiany. No to kamień z serca i kasa z portfela.
Skończyło się na 100 euro zaliczki. Drugie 100 robocie. W ministerstwie finansów zawrzało ale nie ma wyjścia. Oddaję obcemu człowiekowi stówkę i czekamy. Umawiamy się na wtorek o 10 w jego warsztacie.
Coś trzeba ze sobą zrobić do wtorku. Więc robimy.



Niedziela upływa leniwie. Poniedziałek też leniwie. Szwędamy się po mieście, , wchłaniamy lody i arbuzy. Objadamy okoliczne restauracyjki, ale najlepsza jest nasza.















Banki nie są tu czynne zbyt długo...





To sklep naszego nowego kolegi. Tutaj spotkaliśmy zieloną TDM.



Czekamy...







Idealnie czysty kemping z jego równo przystrzyżonymi żywopłotami, ułożonymi kamykami na podjazdach, wiecznie czyszczone sanitariaty, stu kilowe mamy ze stadkami dzieci w wynajętych super ekskluzywnych przyczepach z TV SAT, lodówkami, grillami, meblami. Samochody droższe od mieszkania w Warszawie, plaża z zarezerwowanymi parasolami i zapachy jak z najlepszej francuskiej perfumerii a wśród tego tłumu my.
Tylko wczesnym rankiem i późnym wieczorem jest tu cicho i spokojnie.





Kolejny dzień mija na plażowaniu, kąpielach w morzu, łażeniu po mieście i obijaniu się. TDM stoi a my czekamy na napęd. Już jutro.

[CeloFan]

29.Alexandroupoli-Kalamitsi 17.07
116265-116657/392

Wtorek! Jesteśmy umówieni na dziesiątą u mechanika, więc mamy dużo czasu. Ostatnia kąpiel w morzu, ostatnie fotografie tego zakątka przy wschodzie słońca.



Przed wizytą w sprawie napędu, zatrzymujemy się żeby pożegnać się z Gimmim, Grekiem który wskazał nam mechanika.





Gimmi, że często jeździ do Turcji, w związku z tym zamienił resztę naszych Lirów tureckich na Euro.


Przyjeżdżamy na umówione miejsce o umówionej porze. Coś się wydarzyć musiało ze strefą czasową bo mechanik przyjechał o godzinę później niż zapowiadał. Muszę brać poprawkę na niestabilność upływu czasu w tym rejonie Europy.
W związku z tym korzystamy z pogody, choć lepsza była by plaża.



Jest jedenasta. Przyjeżdżam mechanik z łańcuchem i zębatkami. Nie wiedziałem jaki kupi łańcuch prócz tego że DID. Okazuje się że mamy najmocniejszy z najmocniejszych i jeszcze złoty, choc nie wiem co za różnica.

Nowe zębatki.





Łańcuch.



A tu zużyte.
To przednia zębatka. Wytrzymała 32 tyś km.



Łańcuch i tylna zębatka z takim samym przebiegiem.





Narzędzia w ruch.







Tu już nowy na swoim miejscu. Nie przeszkadzają bagaże.





Zakuwanie.





W międzyczasie okazało się że zdawcza jest od starszego modelu TDMki. Czekamy na wymianę w sklepie oglądając warsztat.



To nic. Za 20minut w rękach już jest właściwa. Esjot made by Germany. Brzmi obiecująco.
Operacja z zegarkiem w ręku trwa półtorej godziny plus 20 minut na wymianę zębatki w sklepie na właściwą dla modelu i rocznika.
Około trzynastej już jedziemy swoją drogą, opuszczając Trację na rzecz płw. Halcydyckiego.



Mijając przepiękne okoliczności natury, góry Cholomontas z ich krętymi drogami, dojeżdżamy na środkowy palec Chalkidiki – Sithonia.









Mijamy małe wioski i miasteczka.



Ale przede wszystkim skały.



Ratujemy od przejechania kosmitę.





A tu niespodzianka. Skały jak w Kapadocji Tureckiej.



Widać już morze.



Z mapy nie wynika że na wybrzeżu jest aż tyle kampingów. Można przebierać w ilości gwiazdek, dostępnych udogodnień i w położeniu.
Zakładam że znajdziemy coś w Kalamitsi i tam też jest miejsce na namiot na prywatnym kempingu przy plaży.

Tsitreli, to kameralny kemping położony tuż przy plaży. W lipcu niemal wszystkie parcele zajęte przez postawione na stałe przyczepy wielkości największego kontenera a przed nimi przeważnie Włoszki ze swoją dziatwą.
Po drobnych negocjacjach z uprzejmym właścicielem nie zdążyliśmy rozstawić namiotu a już pani z obsługi niesie do nas plastikowy stolik i krzesełka. Obok stoi wielka lodówka a nad tym wszystkim siatka rzucająca cień. Sanitariaty bardzo czyste, zadbane. W każdej kabinie prysznicowej jest mydło w płynie. Można zrobić małe zakupy na kolację w sklepie na terenie kempingu. Do plaży pięknie położonej w zatoczce wśród wystających opodal z wody skał 20m. W morzu i na plaży piasek, co nie jest takie oczywiste w Grecji.
Cena: 17Euro za 2osoby, namiot i motocykl. Lodówka, prąd, stolik i krzesełka w cenie.



Jest późne popołudnie. Idziemy na plażę.





Tak kończymy dzień.

Dla dociekliwych: N39.99220 E023.99191
http://goo.gl/maps/pbWPv