5-1-7 you must be quickly, go! go! go!

[Paluch]

Ehhhh LP3 i Twoja opowieść. W słuchawkach drugie miejsce - ordinary love U2. Jakoś coraz wyraźniej dociera do mnie to co piszesz. Tak jak bym sam to pisał. Ale nie, tak nie umiem. Nr 1 Rojek i "Beksa". Brawo Karolina.

[wilczyca]

Wykręcam rękawice. Połowa mojego dnia roboczego nasiąknięta jest wkur.niem. Dziś to nie Bill rozdawał karty, ale Karl. Bardzo lubię Karla, gość o ludzkiej twarzy, zawsze uśmiechnięty, po głosie, miły i zabawny. Entuzjastycznie słucha się go na radiu. Bill jest bazą, jestem przyzwyczajona do jego głosu, chociaż ciągle mam problemy ze rozumieniem tego, co mówi. Ale zakładam, że opowiada głupoty i bredzi sobie coś tam pod nosem, jestem jedynie wyczulona na jego wiązankę „fajf-łan-sewen” – wtedy strzygę uszami i całą sobą próbuję zrozumieć, odczytuję wręcz jego mowę ciała z charczącego radia. Da się? Musi się dać.

Dziś w biurze opiekuje się nami, kurierami z centralnego, Karl. Dostaje zestaw prac. Odbierz coś stąd. I stąd. Zaczekaj Fajfłansewen. Jeszcze jedna paczka stąd. I tu zahacz, mam coś dla Ciebie. Lecę w „moim kierunku”, czyli dziesiątki mil, ale jednak na północny-wschód. Poza Londyn, miło. Tylko że robi mi się ciasno czasowo. Jest już popołudnie, a ja ciągle zbieram zlecenia. Spoko, mam do zawiezienia jakieś 4-5 paczek. Luzik. Popołudnie. Luzik?

Trzecia paczka to już coś poza Londynem. Na „maszynie” nie ma normalnego, londyńskiego kodu pocztowego typu: N/E/SE/SW/W/NW… Nie, to CM, CO… a może i dalej? W każdym razie to dzielnice typu Wpizdu. Będę później w domu, trudno.

Leje. Nie pada. Leje. W kufrze termos, w nim wciąż ciepła herbata. Żyjemy. Wskakuję na autostradę, pędzę sobie, bo co mam robić? Późne godziny popołudniowe. Mogę jechać w miarę bezpiecznie i wlec się 40-50 mil na godzinę. Ale czy to bezpieczniej, niż 70? Niekoniecznie. A czy lecę 70, czy 90 to już jeden czort. Lecę więc w tych granicach.

Ledwo dojeżdżam do pierwszego punktu odbioru – jest problem. Jeszcze w Londynie przyblokowała mnie paczka. Trzeba było błądzić i zajęło to trochę czasu. Niestety teraz, w trasie, nie jest lepiej. Adres się zgadza, ale na tej krótkiej ulicy nie ma numeru 17B! Nie ma szyldu z nazwą firmy. Po prostu nie ma. Przejeżdżam usiany kałużami plac trzy razy. W końcu zatrzymuję się i szukam 17ki. No nie ma, po prostu nie ma. Może to coś na kształt czarodziejskiego peronu 9 i ¾? Albo kwatery głównej zakonu feniksa? Nie ma i tyle. Pytam gości z warsztatu opodal. Nie mają pojęcia. Pytam jeszcze dwóch innych człowieków spotkanych w tym miejscu. Nic. Dzwonię do firmy. Dzwonię dobre pół godziny. W końcu odbiera któraś z dziewczyn dyżurująca w godzinach „ponadplanowych”. Nie potrafi mi pomóc. Kontroler poszedł do domu. Nic to, wiem już, że nie wrócę z tego wygnania prosto do łóżka, tylko przez biuro. Bo muszę oddać tę niedostarczoną paczkę, aby ktoś jutro spróbował szczęścia ponownie. Ciśnienie w czaszce rośnie. Ręce ściskają mokrą manetę trochę mocniej. Zęby zaciśnięte. Proszę gostka z biura, żeby sprawdził kolejną firmę, do której mam coś dostarczyć, bo jest już późno i zakładam, że jest zamknięta. Telefon kontaktowy nie odpowiada, co potwierdza tylko moje obawy. Może mogłabym odpuścić przejażdżkę tam? W biurze mają mnie w poważaniu i każą jechać. Muszę pocałować klamkę. Po prostu takie jest moje zadanie.



Jadę więc. Kolejny punkt odbioru. Firma. Zamknięta. Dziwię się? Nieee… przecież już po 19-tej. Jakim cudem może być otwarte? Ale muszę dać znać do firmy, że jest zamknięte. Dzwonię… Kolejny raz ten sam dźwięk w słuchawce.
„Dodzwoniłeś się do firmy Courier Systems, niestety Twój kontroler i wszyscy z ekipy pomocniczej nie mogą odebrać telefonu. Proszę czekaj, albo zadzwoń pod…..” Czekam więc. Od czasu tej formułki naliczają się minuty i pobierana jest opłata z mojego komórkowego konta. A co! Znowu trwa to z pół godziny. Jestem przemoczona, zrobiło się ciemno, telefon zaraz odmówi posłuszeństwa, wilgoć jest wszędzie. Podobnie z maszynką do odbierania podpisów. Bateria prawie rozładowana. Stoję pod jakimś daszkiem. Sięgam do kufra po termos z herbatą. Wszystko mokre. Druga para rękawiczek też przemoczona. Ciepłe picie się kończy. A ja mam jeszcze paręnaście mil do ostatniego celu. I wizję powrotu do biura. W końcu ktoś odbiera telefon i średnio grzecznie daje mi dalsze wytyczne.

Ostatnia paczka leci do prywatnej osoby. Docieram tam koło 21. Maszyna padła. Przegrzebuję przedni schowek i odnajduję kawałek papieru i długopis. Muszę odebrać potwierdzenie odbioru ręcznie. W drzwiach ciepłego, wielkiego domu z drewnianą podłogą ktoś z uśmiechem na twarzy obdarza mnie suchą karteczką ze swoim nazwiskiem i podpisem. Od razu mi trochę cieplej widząc normalnych ludzi

Wracam. Wciąż leje. Jest ciemno. Jest już noc. Jestem przemoczona i zmarznięta. Nie mogę jednak o tym za dużo myśleć. Przecież to nie ma sensu. Myślenie. Marznięcie. Woda w butach. Przede mną jakieś 2 godziny jazdy do biura. Cóż robić? Zapinam piątkę i jadę. Różne myśli krążą mi po głowie. Nie skupiam się na technice jazdy, na zachowaniu bezpieczeństwa. Myśli mam ciężkie, pogoda to potęguje. Ciemność w mojej duszy dorównuje tej na trasie. Nie ma lamp, odblaski między pasami pourywały się gdzieniegdzie. Leje cały dzień, więc woda przyzwyczaiła się do obecności na asfalcie i wcale nie rozstępuje się pod kołami. Czasem zaskoczy ją TIR i wtedy rzuca się na mnie bezwładnie i bezładnie. Nieładnie… Co mi tam. I tak mało co widzę – szyba musi być w przyłbicy zamknięta, widok zalany, zamazany. Woda w rękawiczkach nie jest za bardzo zimna. Ta w butach trzyma się dzielnie. Dopiero kiedy nadejdzie czas redukcji biegu da o sobie znać. Przeleje się z palców w kierunku pięt, chlupnie sobie. Lecę prędkością standardową – 70-90 mil/h. Trochę bliżej tej wyższej wartości. Bez różnicy. Czasem moje myśli starają się być mądrzejsze niż chcę i mózg ocenia sytuację z innej perspektywy niż: „obojętne, pieprzyć to, byle do domu, jeszcze godzina i 40 minut, zrobię im kałuże w biurze i pozabijam wzrokiem, w dupie, co z tego że gówno widzę, jutro sobota”. Próbuje przemycić myśli typu: „zapieprzasz… jest mokro, ślisko, wyprzedzasz TIRa, który zalewa ci obraz. Widzisz te barierki z prawej strony? A widzisz te kałuże, przez które przelatujesz? A widziałaś te zwłoki zwierza, które ominęłaś tylko przypadkiem jakiś czas temu? Wtedy ich nie widziałaś. A wiesz, co mogłoby się stać, gdyby…?”
Mokrość i zimność skutecznie hibernują wszelkie myśli. Docieram do miasta – wszędzie mnóstwo wody. Wszędzie mnóstwo ludzi! Uwaga! Oni też mniej widzą w tę pogodę… Docieram do biura, zabijam wszystkich wzrokiem i zostawiam tam deszczową kałużę. Wyciągam mokrą karteczkę z podpisem, kilka paczek. Wychodzę. Jeszcze tylko pół godziny i jestem w domu. Dochodzi północ. Zrzucam moje ciuchy do miski i po rozgrzewającym prysznicu padam do łóżka… Jestem wyprana.


...w następnym odcinku więcej fotek, mniej literek...

[nicek27]

Super się czyta, więc jeśli wena jest to pisz pisz.!

[RAVkopytko]

Napisał wilczyca

Woda w rękawiczkach nie jest za bardzo zimna. Ta w butach trzyma się dzielnie. Dopiero kiedy nadejdzie czas redukcji biegu da o sobie znać. Przeleje się z palców w kierunku pięt, chlupnie sobie.

Poczułem tę wode na własnych stopach


Może być wszystkiego duż,i fotek i literek

[trzykawki]

chapeau bas

niezłe są te literki.

[graphia]

Ja na Twoim miejscu po takim dniu pieprznął bym tą pracą i wracał do gawry....

[baggins]

Pięknie...

[Ludwik Perney]

dobrze że wróciłaś :-)

[wilczyca]

Dzięki, dzięki... Jakoś Lista ostatnio mija się ze mną, Paluchu. Dobrze, że słuchałeś za mnie.

To był chyba najgorszy dzień w mojej kurierskiej karierze. Nie był najzimniejszy, choć i tak był za zimny. Mocno zrył mi psychikę - zapaliła się ostrzegawcza lampka. Dzień jak dzień, sytuacja znana pewnie większości z nas... Jedziesz do upragnionego celu. Nie rozglądasz się wokół, nie chcesz się rozdrabniać. Masz klapki na oczach, bo tak bardzo pragniesz mieć tę drogę za sobą. To światełko w tunelu prowadzi Cię, nie zauważasz dzięki niemu niebezpieczeństw, które często muskają Twoją kurtkę, wpadają w wir powietrza tworzący się za motocyklem. Ciało spina się, odcina od nieprzyjemnych bodźców. Mięśnie działają automatycznie, jedziesz na autopilocie. Jest Ci obojętne. Wszystko. Oprócz celu. Cel uświęca środki, jakoś tak, prawda?
Ale, ale, ale... Ale niektórych może nie uświęcić. Jedna sprawa to moje bezpieczeństwo. Druga - bezpieczeństwo potencjalnych ofiar.

Nie lubię motocykli zaopatrzonych w zegarki.

Wnioski do dyspozycji Waszych Umysłów.


Żeby znowu nie było tak łyso - jedno z moich zleceń Instrukcja obrazkowa dla Mało-Kumającej-Po-Angielsku :P

WP_20131015_001.jpg

WP_20131015_002.jpg

kszyykszykszyyy 5-1-7 5-1-7 kszyyykszyykszy
kszy kszyyyy 5-1-7 kszyyyyy
kszykszyyyy 5-1-7 Are you ready? kszyyy kszyyy
kszykszyyyyyy JES AJ EM! kszyyykszyyyyyykszyyyyyyyyyyyyy

[baggins]