4-ty dzień cz2.
Nic nie zapowiadało tego co miało się wydarzyć w drugiej części dnia.
Po porannej mżawce zostało wspomnienie. Od czasu do czasu słońce przebłyskuje przez coraz rzadsze chmury zalewając wszystko światłem. Jadę do wulkanów błotnych w Górach Buzău (Karpaty Wschodnie). Nie jest to cel sam w sobie. Po prostu potrzebuję jakiegoś punktu do którego mogę zmierzać.
Wąska droga wije się, łącząc wioski i miasteczka ze sobą. Gdzieniegdzie asfalt wysuszony wiatrem, oferuje taką przyczepność że opony w motocyklu już niechętnie uślizgują się przy gwałtownej redukcji przed następnym z zakrętów.
Jest... dynamicznie. Rozsądek kilka zakrętów z tyłu, próbuje nadążyć za motocyklem.
Żeby nie popaść w znużenie zakrętami, kiedy tylko wydaje się to możliwe i sensowne, skręcam z głównej drogi żeby zażyć szutrowej nawierzchni. Ta część Karpat jest dla motocyklisty tym, czym dla kinomana multipleks z salami kinowymi: W każdej chwili można wybrać inny seans.
W końcu zbaczam w drogę która ma mnie zaprowadzić sporym skrótem do celu. Zaczyna się od gwałtownego przypływu szczęścia, bo mapa obiecuje kilkadziesiąt kilometrów w górach tylko po miękkim podłożu. Wprawiony w zdumienie, zostawiam za sobą zakręt za zakrętem, wspinając się coraz wyżej. I ani śladu asfaltu.
Jadę więc przystając czasem żeby wyłączyć silnik, wsłuchać się w to co widzę, napatrzeć się i nazapamiętywać.
Szczęście jednak z natury jest wiotką substancją. Jego dwoistość łatwo przeistacza spełnienie marzenia w wyzwanie.
Droga do tej pory łatwa, pozwalając na swobodne zatopienie się w myślach, teraz zmienia raptownie swój charakter, robiąc egzamin z miernych moich umiejętności.
Kałuże po niedawnym deszczu już nie dają się ominąć. Czuję jak grunt słabnie poddając się ciężarowi motocykla. Droga niekiedy zwęża się, myszkuje między wielkimi drzewami o koronach tak gęstych że widzę snop światła z motocykla mimo że jeszcze jest dzień.
Ciężka praca. Mizerne umiejętności jazdy w takim terenie i asekuranctwo, zastępuję skupieniem tak silnym że ledwo zauważam jak pokonuje mnie koleina
Wydrążona może wodą po deszczu a może stalową gąsienicą traktora który widziałem na początku tej drogi, przewala mnie na bok.
Motocykla z bagażami nie podniosę sam. Zdejmuję wszystko z niego, podnoszę, zabezpieczam czym się da żeby stał pionowo. Zakładam zdjęte bagaże, wsiadam i jadę dalej. Tą PROCEDURĘ powtarzam często.
Od wielu kilometrów nie widziałem człowieka, domostwa ani nawet kabli uwieszonych na słupach.
Za chwile jadę w dól. Nie jadę. Ześlizguję się. Glina lub coś podobnego w konsystencji oblepia każdy kawałek motocykla który miał z nią kontakt. Znów leżę. Procedura.
Siedzę na motocyklu. Nawet nie ruszyłem jeszcze a przednie koło już chce uciec spode mnie. Leżę. Procedura.
Buty ważą po pół tony każdy. Motocykl zsuwa się powoli w dół. Za wolno. Dodaję gazu. Osiągnąłem tylko tyle że motocykl znów leży. Procedura.
Powoli zmierzcha i zaczyna padać. Nie widzę jednak czarnych chmur. Zasłaniają je okoliczne górskie szczyty i drzewa.
Już wiem co się dzieje. Motocykl nie chce jechać, bo ma zablokowane przednie koło gliną zmieszaną z kamieniami. Leżę. Procedura.
Wygrzebuję co mogę spod błotnika. Z tyłem to samo. Zjeżdżam lub zsuwam się na zmianę na sam dół. Jestem w niecce której środkiem płynie mały potok. Wydzieram z motocykla ile mogę gliny.
Nie ma odwrotu. Przede mną podjazd. Jest jednak trochę trawy z boku. Może się uda. Walczę z czasem bo oczami wyobraźni widzę jak deszcz lejący w górach powiększa potok do rozmiarów rzeki. Zerwał się silny wiatr. Wszystko wokół wyje i świszczy. Strugi zimnego deszczu okładają mnie po każdej nieosłoniętej części ciała. Tutaj deszczowe chmury wcale nie są czarne. Wszędzie jest sino a świat stracił ostrość. Jakimś sposobem po trawie, między błotem a niezbyt łagodnym spadkiem wjeżdżam na górę.
Moim oczom ukazuje się budka z desek a za nią... następny zjazd. Jednak nie ma tam trawy po której mogę zjechać. Glina.
Już wiem że dziś śpię w górach w budce z ławą w środku.
Wieszam siekierę blisko siebie, zapinam się w śpiworze.
Wsłu****ąc się w wycie wichru, popychany uginającymi się za plecami deskami czekam na sen albo na świt...
Mapa:
