Wyświetl Pojedyńczy Post
Stary 03.08.2018, 14:01   #30
jochen
Kierowca bombowca
 
jochen's Avatar

Zapłaciłem składkę :)

Zarejestrowany: Mar 2008
Miasto: Kraków
Posty: 2,557
Motocykl: RD07a
jochen jest na dystyngowanej drodze
Online: 1 miesiąc 1 tydzień 4 dni 13 godz 55 min 35 s
Domyślnie

Po opuszczeniu Bojnic było trochę pod górkę – uparłem się, żeby zobaczyć zamek Uhrovec, na papierowej mapie jego sylwetka była narysowana na pagórku przy głównej drodze, więc wbiłem w GPS nazwę wioski, w której miał się znajdować i jazda przed siebie.
Zbliżając się do celu wypatrywałem charakterystycznej budowli, bo zamki mają to do siebie, że wznosiło się je zazwyczaj na wzgórzach, żeby wróg miał pod górkę, więc najczęściej widać je z daleka. A tu nic – GPS mówi, że dojechałem do celu i dupa. Pomyślałem, że pewnie wystąpiła jakaś mała niedokładność mapy, na pewno wystarczy zatoczyć krąg po okolicy i się zameczek sam znajdzie. W końcu wielką kupę gruzu z wieżami i murami nie tak łatwo schować. Kręciłem się i kręciłem i oprócz zawrotów głowy niczego nie znalazłem.
Trzeba było zatem ugryźć problem z innej strony: rozejrzawszy się po okolicy zobaczyłem, że na prawo wznosi się spora góra, znacznie przerastająca wszystkie inne. Logicznie rozumując doszedłem do wniosku, że gdy wyjadę na jej szczyt, na pewno ogarnę wzrokiem szmat ziemi i zamek się w mig znajdzie.
Pokrzepiony rzutkością swego umysłu i lotnością myśli w upalny dzień, ruszyłem pod górę. Chwilę się jechało, bo ta górka to nie przelewki. Giewont to wprawdzie nie był, ani inne Rysy, ale całkiem spore. Na szczycie minąłem betonowy pomnik jakiegoś-tam czynu zbrojnego, znalazłem punkt widokowy, patrzę z optymizmem i … ano znowu dupa. Niczego choćby z grubsza przypominającego warownię nie ma.
Bliski zwątpienia, ogarnąłem się i zawziąłem – nie odpuszczę psubratowi!

Zjechałem do przeciwległej doliny, patrzę w prawo, w lewo i dalej nic. Uruchomiłem więc znowu szare komórki i wykoncypowałem, że tam gdzie zamek, tam zwykle jest jakieś podzamcze. Na tyle posiadłem już język bratniego narodu Słowacji, że wpisałem w GPS „uhrovske podhradie”. I bingo! Pożyteczne ustrojstwo zaszuściło i powiedziało, że za ok. 10 km takie cósik znajdę. A nawet uprzejmie wskazało drogę. No to jedziemy.

Dojechałem szybko do Podhradia, przejechałem, krajobraz i owszem ładny, górki i lasy okazałe, przyroda w rozkwicie, ale zamku ni huhu. Na usta zaczęły mi się cisnąć słowa, za które można w szybkim trybie dostać bana (ale ban mi niepotrzebny, więc nie zacytuję), gdy nagle na płotku z lewej zauważyłem małą, drewnianą strzałkę, na której ktoś wyrzezał kozikiem cudownie słowo: „Hrad”.

No to jesteśmy w domu. Dzida i przed siebie. Dolinka zaczęła się zwężać, jakaś wioska, domy się skończyły i nagle potok z mostkiem. A na mostku metalowe słupki, zakaz wjazdu i piesza leśna ścieżka. Obok tablica informacyjna (o zamku) i strzałki wskazujące drogę do tegoż.

Stanąłem bezradnie, bo nie planowałem wędrówki pieszej na sporą górę w żarze popołudniowego słońca…. Czy po to się tyle nabiedziłem i tyle czasu zmarnowałem, żeby teraz odjechać z podkulonym ogonem?

Gdy tak sobie stałem, z lasu wyszli jacyś ludzie, podeszli do zaparkowanego samochodu i odjechali. Po kilku minutach pojawiły się kolejne twarze, tym razem dwie kobitki, którym całkiem dobrze patrzyło z oczu. Uśmiechnęły się do mnie, więc ośmielony zagadałem wskazując kierunek z którego nadeszły i zapytałem czy do zamku to aby tam?

Tak jest, odpowiedziały.

A długo się idzie? – chciałem wiedzieć.

Godzinę, powiedziała jedna.

Eee, trochę dłużej – powiedziała druga patrząc na moje buciory, motocyklowe gacie i kurtkę.

A na moto…eeee, dałoby się? – zapytałem w skrajnej desperacji.

Chyba tak… - powiedziały niepewnie.

A policja..?

Nie, dzisiaj święto, wolne, policji tu nie ma – uśmiechnęły się puszczając oko.

W tym momencie miałem ochotę je uściskać. Jeśli tak, to raz się żyje – zrobimy sobie offik. Nie wierzę, żeby w ojczyźnie Stefana Svitko ktokolwiek mógł mieć mi za złe, że sobie śmignąłem motocyklem po krzakach.

Pomachałem miłym paniom na do widzenia, odpaliłem Afrę, gaz, do potoku, na drugi brzeg i hajda pod górę. Było zajebiście – długi, trawersujący szutrowo kamienisty podjazd, nachylony w jedną stronę, więc trzeba było uważać, żeby się nie zsunąć między drzewa, pod koniec mocno stromy i kamienisty – miodzio. Gdy dotarłem pod most zamkowy, biwakowali tam jacyś turyści, ale tylko się uśmiechnęli, pomachali, pokazali kciuki w górę i ogólnie byli bardzo życzliwi.

Uhrovec to bardzo efektowna ruina, obecnie w renowacji. Pięknie położony, pochodzi z połowy XIII wieku, był w rękach najpotężniejszego tamtejszego możnowładcy, Mateusza Czaka, po którego śmierci przeszedł w ręce królewskie. W swojej dalszej historii często przechodził z rąk do rąk, od XVIII wieku niezamieszkany, powoli sobie niszczał.


17. Hrad Uhrovec.JPG
Wreszcie jest! Parking przy moście nad fosą.

18. Hrad Uhrovec.JPG
To był fajny podjazd.

19. Hrad Uhrovec.JPG
Nagroda za wytrwałość.

20. Hrad Uhrovec.JPG
Widok z zamku na okolicę. A potem jazda w dół, równie przyjemna co pod górę. I dalej w drogę..
__________________
AT RD07A, '98, HRC
jochen jest offline   Odpowiedź z Cytowaniem