No to po kolei, pomysł na wyjazd jest od kilku lat. Od kiedy wróciłem z Piemontu zawsze chciałem tam wrócić ale właśnie w drugi weekend lipca, bo wtedy właśnie jest Stella Alpina Rally. Od 1966 r., każdego lipca odwiedza to miejsce tysiące motocyklistów, dosłownie, nawet tworzą się zatory na drodze. i TAK BYŁO CO ROKU. Co roku mówiłem jedźmy. Ale ten miał wakacje, ten Rogacza, ten dziecko małe, a tamten sraczkę ��. Ja też zawsze coś miałem.
Tak było 6 lat temu, jeszcze na "osiołku"
W tym roku zgadaliśmy się z Mykiem na Izim, potem doszedł Novy, no i jakoś poszło. Co prawda, jak zwykle ze mną bywa, wyjazd był uzależniony od pogody. A prognozy były różne. Na szczęście w środę przed wyjazdem prognozy mówiły, że weekend w Piemoncie będzie prawie Ok. Czyli słońce i jakieś przelotne deszcze czy burze. No to co â napęd wymieniony (dzięki Antek), ciepły śpiwór kupiony, to się pakujemy i jedziemy.
Czwartek nad ranem się budzę (o 3:35), biorę prysznic, ostatnie golenie i jazda. Startuję o 4:00.
Przede mną 1560 km. Myku i Novy są już w Genewie u Qrczaka więc mają blisko. Jeszcze Myku z kieszeni dzwoni o północy i nie daje zasnąć, więc sen jest krótszy �� .
Jadę, droga jak droga. Autostrada, Afryka pali po 7,5 jak się goni z kuframi. Tankowanie co 250, 300, zależy od natężenia ruchu. Pomiędzy Wiedniem i Grazem śniadanie. Czyli standard, kawa i pannini prosciutto. No i dalej w drogę . Mijam Alpy, zjeżdżam w kierunku Wenecji i jest kryzys. 13:40 staję na stacji i idę na drzemkę pod drzewko. 15 minut âczuwaniaâ i jedziemy dalej. Krótki deszcz koło Wenecji, jazda jak w grze komputerowej po autostradzie włoskiej i mijam Milano i Torino. Dostaję info od Myka, że jadą na termy w Susa, a później na kamping Gran Bosco do znajomych. No to piszę podczas jazdy do nich że mogę na kamping ( jestem już mistrzem w pisaniu podczas jazdy, wiem, nie poważne) i wjeżdżam do Susy. Niestety brak odzewu, brak odebranej rozmowy, to jadę na kamping â może ich spotkam. Niestety, żaden telefon nie odpowiada, to jadę na górę- na miejsce spotkania setek motocyklistów i jak to mówi Warakomska, motocyklistek. Piszę tylko do chłopaków, że jadę na górę.
Pozostało 30 km. Ostatnie 17 to już wąska, kręta droga pod górę, a ostatnie 10 po szutrze. Jadę, pogoda jest jak z prognozy, wiszą szare chmury, niebieskie niebo z boku, a jest już 20:00 . 16 godzina jazdy. Zostało 5 km do celu â patrzę przed siebie i widzę diodowe światła. Myślę sobie Afryki â 2 sztuki. Nie, nie możliwe żeby to byli Oni. To nie totolotek. Ale odkręcam manetkę, kilka zakrętów biorę bokiem z kuframi. Ale co tam , jak nie Oni, to przynajmniej pokaże lokalnym jak się jeździ ��.
Dojeżdżam âlokalsówâ i patrzę , germańskie blachy, no to nie ma uja we wsi, to muszą być âuchodźcyâ. Stajemy obok siebie ( Myku kojarzył mnie z Iziego , Novy mnie nie znał) i Novy krzyczy â Łukasz
. I wszystko jasne. Na 5 km przed metą spotykamy się i dojeżdżamy razem na obóz.
1600 km i sto metrów przyszło mi jechać tego dnia żeby poznać Novego, spotkać Myka i sprawdzić jak się sprawdzi mój śpiwór kupiony dzień wcześniej , który ma komfort do -2 st. ��
Tak minął dzień pierwszy. Oczywiście, nie skończył się tak szybko, ponieważ należało wypić trunki zwiezione z kraju naszego i wprost od Angeli.
Summa summarum z szukaniem chłopaków wyszło 1600 i 100 metrów.
Nasz obóz pod wieczór, jeszcze mało namiotów, później już baaaardzo dużo
Noc też ładna, tylko wiało mocno.
Dzień drugi, czyli piątek wita nas lekkimi chmurkami i słońcem. Zapomniałem dodać, ze poprzedniego wieczora, szukając miejsca na dobre miejsce dla naszych namiotów, lądujemy obok GSâa i Yamahy ( jakiegoś czopera, nie znam się), jak się okazuje chłopaki z Wrocławia. To jedyni Polacy z Polski (oprócz mnie oczywiście �� ). Pozostali to mieszkający w niemcowni Polacy â takie życie �� . Tomek z Wrocławia okazuje się ( czy jakoś tam ) rodziną z naszą Obcą czyli żoną Obcego , czyli moją przyszłą teściową z Myczkowiec ��.
Poranny widoczek z namiotu
Rano jemy śniadanie, krótka przechadzka po campie, ludzie zaczynają się zjeżdżać ale to jeszcze nie to. Tomek z Wrocławia startuje na górę, Zbyszek jego kumpel na czoperku zostaje na dole.
Ja, Myku i Novy zjeżdżamy na dół, tankujemy i atakujemy Monte Jafferau. Jadę tam już trzeci raz, tym razem jeszcze inną drogą. Jedziemy przez Fort Foens. Krótki postój i dalej na Monte Jafferau. No i niestety początek lipca, obfita zima i koniec jazdy. Wielka płachta śniegu i trzeba zawracać. Jest decyzja, że jedziemy do tunelu, choć wiemy że zamknięty. Ale dzień wcześniej chłopaki dowiadują się, że da się przejechać. Wjeżdżamy, na początku oczywiście informacja, że grozi zawaleniem ale co tam. Przejeżdżamy wał ziemny i wio do środka. Rzeczywiście, w pewnej części tunelu ściany już się zawalają do środka, no ale cóż ��. Dojeżdżamy do końca, a tam Czesi próbują wjechać. Bariera ziemno-skalna jest trudniejsza do pokonania. Pomagamy Czechom wjechać, oni nie wiedzą jaka jest droga dalej więc postanawiamy nie ryzykować i wracamy tunelem i zjeżdżamy na dół. Wieczorem okazało się, że mieliśmy fart, ponieważ w dalszej części drogi znowu zwały sniegu.
Wjazd do galerii Saguret , czyli w tych skałach jest tunel.
Inna perspektywa
A Novy na to wszystko z góry ....
I jeszcze widok na dolinę
Jedziemy dalej. Walimy na Suse i pniemy się na Colle delle Finestre. Świetny wąski, kręty podjazd, do połowy asfaltem, później szuter. W tym roku szło tędy Giro dâItalia. Na górze kilka fotek , przerwa i walimy w kierunku Assietta Strada. Jadę trzeci raz nią ale pierwszy raz w tą stronę. Jest świetna. Kilkadziesiąt kilometrów na wysokości 2400. Kilka fotek i jedziemy na dół.
Coll delle Finestre, pomyśleć że to właśnie tutaj w tym roku Criss Froom wygrał całe Giro d'Italia. Nockout.
Ekipa prawie w komplecie :-)
I prowoder wyjazdu :-)
No i jedziemy na Strada dell'Assietta - niemcy mówią Assietta Kammstrasse
Robimy zakupy i jedziemy na znany nam kamping Gran Bosco. Tam za 3 euro od głowy możemy korzystać do woli z łazienek, toalety itp. Więc czas na odświeżenie, tym bardziej że kurzu było co nie miara. Później znowu na górę na 2154 m do obozu. Znowu alkohol, znowu grill i pogaduchy, choć krótsze bo zmęczenie daje znać. Dołącza do nas Rafał z Niemiec, Polak ale już szprecha prawie po niemiecku. Mieszka od 3 roku życia w niemcowni i już 25 lat. No to może już zaciągać ��. Jest fanatykiem starych motocykli. Przyjechał tu wracając z Portugali na jakimś wynalazku BMW z 1968 roku jak pamiętam ale mogę się mylić. Nie ma namiotu, ale ma dobry humor i Hiszpańskie wino. Rano wpada jeszcze Tomek z Nowego Sącza ale też miał bliżej bo mieszka w Niemczech chyba 20 lat.
Wieczór jest już trochę tłoczno ale to jeszcze nie to :-)
Noc jest chłodna, śpiwór do -2 się przydał - Novy podobno śpi we wszystkim - ja w gaciach :-)
Następny poranek - taki landszafcik z namiotu.
Rafał śpi właśnie tak.
Kilka fotek z z campu, dzisiaj Sobota, jest nas już więcej ale to nie kumulacja.
Słońce wysoko , wysoko. Świeci pilotom w oczy....
No i panowie dyrektorzy
A tu cała polsko polonijna ekipa :-)
Dzień trzeci mija podobnie jak drugi tyle, że leniuchujemy do godziny 13. Słońce grzeje jak cholera, trzeba się przed nim chować. Wreszcie podejmujemy się wyjazdu na Coll de Sommellier. Niestety w tym roku nie dało się odśnieżyć wjazdu na samą górę więc nawet się nie pchamy ile się da tylko trochę się wygłupiamy na 2700 m , Myku pokonuje rzekę Tomek po błotku, a ja nagrywam.
Tak sobie latamy
A tyle po mnie zostało
Kilka fotek z góry
Spadamy na sam dół, do Bardonechcii, na zakupy , coś przekąsić. Podczas zjazdu musimy kilka razy czekać przed nawrotami, żeby się minąć z innymi . Mega dużo motocykli, prawie korki ��.Przy okazji oglądamy trochę meczy Szwecja â Anglia (chyba) i jedziemy na asfaltową wycieczkę przez Francję do Olux. Znowu zakupy, znowu łaźnie na kampingu i z powrotem na górę. Jedziemy powoli żeby się nie zakurzyć ��
Wieczorem - na zdjęciach jest 21:00 - jest mega ludzi. W nocy gwarno , miliony gwiazd, dziesiątki motocykli gdzieś wysoko w górze pcha się na szczyt - jest zajebiście.
Znowu grill, winko no i pakowanie. Jutro musze wracać. âš Po zjedzeniu wszystkiego co Novy przywiózł, wypiciu wina, nastawiam budzik na 4:45.
Niestety telefon był trochę ściszony, przyłożony kurtką i efekt jest taki, że budzę się o 6:44. KâŚjego mać. Mam 1565 km do domu, jestem w dâŚpie. W 30 minut składam namiot i ląduję na motocyklu. Startuję o 7:15. W Krakowie jestem o 22:45.
Taka oto była Stella w tym roku. Za rok jadę znowu, taka nowa świecka tradycja.
Dzięki Myku i Novy za towarzystwo - było w pyte.
