Tak, Londyn jest londyński. Żałuję, że nie dane mi było poznać Anglii… Anglików, w końcu… angielskiego :P Zipo, masz sporo racji, długo tam siedzisz
A może po prostu masz dar obserwacji. Jestem wilkiem, ciągnie mnie do lasu. Gąszcz londyński nie umywa się dla mnie do zielonego. Może to jedna z przyczyn mojego powrotu.
Oczywiście, że dobrze wspominam ten czas. Było dużo adrenaliny, dużo nowego, dużo doświadczeń i zabawy. Było przycieranie podnóżkami i jazda bez trzymanki. Było ściganie się i jazda na krawędzi. Była zabawa w labirynt z celem pod światłami. Były próby jazdy na kole i klaksony we wstecznym lusterku
… Fajnie, nie?
Dobrze jest powspominać, bo siedząc na motocyklu 15-tą godzinę i mając do domu jeszcze co najmniej jedną, będąc permanentnie mokrym i zmarzniętym, bojąc się zatrzymać na światłach, żeby się nie przewrócić [czy moje nogi zadziałają? Czy kolano się rozprostuje?], pędząc autostradą w strugach deszczu, po ciemku, nie widząc prawie nic przez zamazaną szybę kasku, prując w takich warunkach jakieś 80-90 mil/h, bo jest ci w zasadzie już wszystko jedno, i tak mijany setny tir nie zmoczy cię mniej, niż 94-ty. Odpychasz myśli co by było gdyby… gdyby zaskoczyły cię zwłoki tragicznie poległego pod czyimiś kołami lisa, plama oleju, ostry kawałek rozpruwający ci znienacka oponę. Wracasz do domu, ale jednak nie do końca. Nie zastałam kogoś w domu odległym od stolicy 100 mil. Więc nie wracam do domu, muszę najpierw skoczyć do biura. Jak się czuję? Oj… jestem naładowana. Dojadę do biura o 22, wejdę, pozostawiając po sobie kałużę złości przed okienkiem zdawczym. Wejdę, nie zdejmę kasku. Nie powiem prawie nic. Słaba znajomość języka angielskiego uczy pokory. Ktoś z biura odbierze ode mnie zmoczoną moimi rękawiczkami kopertę. Może powie senkju. Pędzę tam, żeby tym mokrym i zimnym milczeniem/spojrzeniem zmiażdżyć zawartość pokoju pełnego komputerów i map. Tak, to mnie trzyma przy życiu, przy kierownicy. Dobrze brzmi? Dobrze się pisze. Niedobrze się w tym jest tu i teraz. Czy takie udowadnianie sobie, innym, komu? coś mi daje? Wolę jednak off-road: tam mogę być zła tylko na siebie, udowodnić sobie, że dam radę wygrzebać się z piaskownicy. Nabyć kilka siniaków i spocić się przy kolejnym podnoszeniu motocykla. Co mi to daje? To, że następnym razem podniosę motura może dwa razy mniej, że wyjdę z sytuacji ostatnim-razem-bez-wyjścia. Że, w końcu, lecąc najszybszym pasem autostrady 150km/h i łąpiąc niespodziewanie kapcia z tyłu nie spanikuję i przeżyję, bo będę wiedziała jak zachować się z tańczącym motocyklem.
Tak. Jak jest sucho, jest dużo lepiej. Kiedy zamiast 3-ch pasów w jedną stronę jest jeden w obie, jest dużo lepiej. Kiedy dzień był udany, a ostatni klient czekał wesoło na ostatnią paczkę w chatce na końcu świata, jest dużo lepiej. Można włączyć na chwilę dobrą muzykę, nabrać świeższego powietrza w nozdrza, ucieszyć się ciemnością i krzakami na poboczu, wiecie co można? Można nawet zatańczyć na motorku!
Czyżbym trochę przymroczyła? Może kilka fotek z pracy… Tu z paczką dla Robina… Nottingham.
kszyyykszyyyy 5-1-7-5-1-7 kszyyykszyyyy
kszyyykszyyy 5-1-7 I know, I know, sorry about that kszyyykszyyyyyyy